Doorgaan waar anderen stoppen, is mijn kwaliteit!
Het was eind vorig jaar dat ik kennis mocht maken met Els. Els is een verpleegkundige en werkt in een zorgcentrum. Ik bied haar een kopje koffie aan wat ze met trillende handen aanneemt. Ook zie ik donkere kringen om haar ogen zitten.
Els begint te vertellen.
Ik heb het naar mijn zin op het werk, maar het lukt me nu even niet meer. Ik kan daar gewoon niet mee omgaan en begrijp niet hoe dit zover is gekomen.
Ik mag graag voor anderen zorgen, zo ook voor mijn collega’s. Het is fijn dat ik ze kan helpen, want mijn kennis die ik opgebouwd heb in de loop der jaren helpen mij daarbij. Ze weten het gewoon, ik ben er voor hun. Ik heb altijd de telefoon bij mij, soms tot grote ergernis van mijn man, want ik neem de telefoon ook mee naar huis. Wat ik niet leuk vind op het werk is dat klagen over taken die gedaan moeten worden en dan denk ik: laat maar, ik doe het wel.
Ik kom uit een huishouding waar niet over gevoelige zaken werd gesproken. Mijn vader, waar ik nu mantelzorger voor ben, had een eigen zaak zonder personeel en ziek zijn was er niet bij!
Als kind ben ik samen met mijn broertje daarin grootgebracht. Ik moest ook vaak oppassen op hem, omdat mijn moeder dan hielp in de zaak en dat was best moeilijk af en toe. Voor gevoelens was geen plaats en gewoon doorgaan is mij met de paplepel ingegoten. Niet dat ik het slecht had bij mijn ouders hoor, nee ik had echt hele lieve ouders. Helaas is mijn moeder niet oud geworden en mijn vader, die zich goed kon redden, heeft sinds een aantal jaren een ongeneeslijke ziekte. Hij merkt dat het steeds minder met hem gaat en daar heb ik zorgen om gekregen.
Ik werk 20 uur en naast mijn gezin nu ook de zorg voor mijn vader. Regelmatig even naar het ziekenhuis, vaker even bij hem op bezoek en de was doen zijn dingen die erbij gekomen zijn. Natuurlijk helpt mijn broer ook hierbij, maar toch!
Op het werk wordt er ook regelmatig een extra beroep op mij gedaan, wegens ziekte. Dan val ik natuurlijk in en het voelt ook wel als een soort waardering als ze mij vragen, schijnbaar doe ik het goed. Ik denk dat alles met elkaar teveel is voor mij en voel dat ik niet meer mijzelf ben. Ik kon altijd goed slapen, maar dat lukt nu niet. Altijd om een uur of drie wakker en niet meer in slaap kunnen komen. De onregelmatige diensten die ik nog draai, vallen mij zwaar. Mijn concentratie is ook niet meer wat het is geweest en ik merk ook op, dat ik het vervelend begin te vinden dat mijn collega’s maar blijven vragen en dan denk ik doe het toch lekker even zelf.
O wacht even: Mag ik even mijn telefoon opnemen? Ach mijn vader, die heeft vanavond mijn hulp nodig………
Daar zitten we dan met z’n tweeën in mijn kantoor. Ik heb alleen maar geluisterd en na het telefoontje van haar vader wordt het stil. Ik vraag haar of het doorgaan in alles wat ze doet, misschien ook haar valkuil is geworden. Het blijft even stil en ze zegt vervolgens: ik denk het wel.
Daarna vraag ik haar wat ze wil bereiken als ze met mij op stap gaat. Haar antwoord is vervolgens: Ik wil rust, even niets.
Natuurlijk begrijp ik maar al te goed dat ze dat heel graag wil. Maar om daar te komen zijn er toch wel wat stappen nodig. Mooie stappen in de natuur, een omgeving waar je niets moet. Ook een omgeving waarin je mag zijn wie je bent en je mag laten zien dat het even niet gaat. Om te herstellen heb je inzicht nodig in je eigen handelen en daar gaan we natuurlijk mee aan de slag. Stapje voor stapje vooruit en dan ontdekken dat je invloed hebt op je eigen handelen en dat je steeds sterker begint te worden. Dat de frisse lucht je slapen bevordert en je rust brengt.
Els heeft er zin in om samen met mij op pad te gaan. We spreken af in de Groene Ster, een prachtige omgeving, waar we elkaar vijf keer zullen zien. Tussen iedere Wandelcoach-sessie heeft Els drie weken de tijd om haar inzicht wat ze concreet heeft gemaakt, in te zetten en toe te passen. Het hoeft niet groot te zijn want ook met kleine stappen kom je er en hou je het langer vol.
Op de eerste dag dat we elkaar zien helpt de winter ons, het heeft gesneeuwd en de zon schijnt. Ik vraag aan haar wat ze voelt. Het maakt haar rustig ze voelt dit ook aan haar ademhaling. Ik vraag haar of ze het ook op andere plaatsen voelt, ze begint te lachen en zegt vervolgens: Ja ik krijg koude handen.
Ook ik straal en denk vervolgens: Welkom bij je gevoel, het mag er zijn.
De eerste sessie brengt Els al in beweging zowel mentaal als fysiek. Ze gaat aan de slag met haar inzicht. Ik stuur haar nog een document toe wat haar inzicht nog meer verduidelijkt. Over drie weken zie ik haar weer en ik ben benieuwd hoe ze terug zal zien op deze sessie en hoe het haar gelukt is om haar inzicht toe te passen en vooral wat het haar gebracht heeft. Misschien nu al een stukje rust………………
Misschien herken jij je hier wel in en wil jij net als Els aan de slag met je valkuil. Ik help je graag…..Lieve Groet Adriana